Wizyta w Muzeum Historycznym. Galeria Mariana Kruczka.

-
 






Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gra miejska- murale Andrejkowa

-
Obraz
  Grupa uczniów z fakultetu humanistycznego oraz ochotników pod opieką   p. Barbary Rajtar-Wojdyły  oraz   p. Beaty Demskiej   zmierzyła się w grze miejskiej z wykorzystaniem „MuralMapy”  sanockiego malarza Arkadiusza Andrejkowa . Zainspirowany fotografiami dawnych mieszkańców miasta artysta stworzył murale, które można odnaleźć przy pomocy mapy dostępnej w punkcie PTTK. Mimo lejącego się żaru z nieba, pełni zapału członkowie dwóch drużyn ze swoimi opiekunkami przemieszczali się ulicami centrum Sanoka w poszukiwaniu wybranych dzieł. Każdy odkryty mural należało sfotografować, aby zaliczyć zadanie. Dzięki wyostrzonemu wzrokowi i spostrzegawczości uczniowie szybko poradzili sobie z zadaniami.                                                                  Odnalezione przez nich murale przeds...
Czytaj więcej

Kalman Segal – dlaczego warto go poznać?

-
Obraz
Po ostatnich zajęciach z panią Barbarą Rajtar- Wojdyłą wiemy już, że wielokulturowe społeczeństwo Sanoka sprzed II wojny światowej odcisnęło trwałe piętno na jego historii. Rozpoczynając dzisiejsze zajęcia fakultatywne nie znaliśmy takich postaci jak: Bohdan Antonycz, Kalman Segal i Marian Pankowski. Teraz już wiemy, że to wybitni literaci i przedstawiciele narodowości ukraińskiej, żydowskiej i polskiej, którzy byli absolwentami Gimnazjum Męskiego w  Sanoku, czyli obecnej SP 8. Dzięki skarbnicy wiedzy jaką jest biblioteka oraz Internet stworzyliśmy- każdy indywidualnie- krótką notkę biograficzną Kalmana Segala. Oto efekty naszej pracy oraz zdjęcia, które odnaleźliśmy na profilu: www.facebook.com/100kalmansegal/ (zachęcamy do przejrzenia!).          Kalman Segal urodził się 29 grudnia 1917 roku w Sanoku, w tradycyjnej rodzinie żydowskiej. Był synem Lejba Segala i Ity Manaster. Jego rodzice posiadali gospodarstwo rolne w ż...
Czytaj więcej

Zapomniane tradycje świąteczne...

-
Obraz
Trzy Święte Dni, zwane też Triduum Paschalnym, obejmowały Wielki Czwartek, Wielki Piątek i Wielką Sobotę. Był to czas poświęcony szczególnie rozpamiętywaniu Męki i Śmierci Chrystusa oraz przygotowań wielkanocnych. Od Wielkiego Czwartku aż do samej rezurekcji milczały kościelne dzwony. Zastępowały je drewniane grzechotki i klekoty. Klekot był to drewniany instrument, wydający głuchy stuk. Obwożono go po wsi, zwołując ludzi na nabożeństwo.  Cieszono się, że Wielki Post ma się ku końcowi. Wielki Piątek – czas pokuty Post w Wielki Piątek był szczególnie ścisły. Umartwiano jednak niekiedy ciało w sposób o wiele bardziej bolesny niż ograniczenia dietetyczne. Tego dnia bowiem przez wsie i miasta przeciągały procesje biczowników. Trzeba w tym miejscu dodać, że biczowano się w kościołach także przez cały Wielki Post podczas nabożeństw pasyjnych. Czynili to ochotnicy lub ci, którym za pokutę na spowiedzi zadano ten sposób umartwienia. Byli oni odziani w pokutne szaty, twarze mieli ...
Czytaj więcej